Isolement

Mijn eerste week zit erop. Een emotionele week. Corona. Soms gaat alles plots zo snel. China is ver en een paar weken later is alles heel dichtbij. Bij deze gedachte word ik ook overspoeld door een schuldgevoel, dat soms zwaar kan wegen. Want waarom werd ik gerustgesteld als het ver weg was? Er is veel miserie, dichtbij en ver weg. Is het dan überhaupt ok om soms oogkleppen te dragen, al is het maar om jezelf te beschermen om verder te kunnen, om te kunnen relativeren. Een paar weken geleden was ik nog plekjes aan het opzoeken in het noorden van Spanje. In de paasvakantie gingen we normaal met de drie zussen op reis. Traktatie van de zus die vijftig wordt. Dat gaat dus niet door. Ik heb het altijd heel moeilijk gehad met mensen die van alles een grap maken en alles kapot relativeren, maar ik begrijp de noodzaak soms wel. Het is een moeilijke. Elke dag word ik overspoeld met nieuwsberichten, artikelen en telkens denk ik...lees ze niet, maar ik doe het toch. In de hoop een geruststelling te vinden. Mezelf te sussen. Bij die gedachte voel ik me weer schuldig omdat ik het iets van mezelf maak, alsof ik belangrijker ben dan dat omaatje van het gelijksvloers. We willen beschermen wie ons lief is. En onszelf. Ik vind het zo erg voor de mensen die gestorven zijn, of heel ziek zijn. Voor hun naasten.
Op zich heb ik niet zoveel moeite met mezelf te isoleren. Maar met een tiener vergt het wel wat creativiteit en blijkt het af en toe een uitdaging. De laatste weken heb ik ook al veel mooie momenten gehad. Gevoeld. Het applaus voor de mensen in de zorg. Kippenvel. De zorg van anderen naar anderen. De betrokkenheid. Warmte. Eenvoud. Traagheid. Hoe afzondering betrokkenheid te weeg kan brengen.. Bij ons thuis probeer ik in de week toch een soort van routine te krijgen. Routine brengt rust. In mijn hoofd. We zijn met ons twee. Mijn klein maar warm gezin. Uurtje huiswerk voormiddag, uurtje in de namiddag. Schema opstellen. Tussendoor wat poetsen. Kast opruimen. En een dagelijkse wandeling, waarbij zoon zijn step verkiest. Blij dat we zo dicht bij het park wonen. Mijn zus in Spanje mag maar twintig minuten buiten, en dit wordt streng gecontroleerd. Laatst was ze bij haar, in the middle of nowhere aan het wandelen met haar hond, werd ze tegengehouden en moest ze bewijzen dat het haar hond was. Dat ze niet die van de buren had geleend. In Nederland bij de andere zus is het anders en daar hebben we al veel over gepraat. Zij is dan ook echt een half Hollandse met man die in Engeland werkt. Tijdens mijn verjaardag deze week hebben ze met zijn alle gefacetimed en gezongen terwijl ik met zoonlief een stuk taart at. Het ontroert me. Mijn ouders doen het ok. Die blijven binnen. Gaan naar de winkel tussen acht en negen en papa werkt vaak in de tuin. Ik hoop dat ze lief zijn voor elkaar. Ik probeer dingen op te nemen die ik lang heb laten liggen. Misschien mijn gitaar eens van onder het stof vandaan nemen. Ik was net terug met yoga begonnen, had leuke studio gevonden. Nu kan ik het thuis doen. Alleen op mijn mat. Een huisdier helpt. Dat vind ik echt. Vorige week was Ben,  onze kater heel ziek. Nu is het beter. We genieten zo van hem. Mijn zus in Spanje heeft vijf katten en twee honden, die weet er alles van. En toch kom ik nog niet tot al mijn projecten, ik steek het op mijn onrust. Of is dit een excuus? 

De natuur is er iets op vooruitgegaan. En dat is een goede zaak. De luchtvervuiling baadt mij zorgen. Maar ook ik maak mij er schuldig aan. Neem te vaak mijn auto, omdat ik van hier naar daar moet. Ik ga graag op reis, heel graag. Ik maakte dan ook deze website om mijn reisjes te delen. Maar kan dit in de toekomst nog wel? Onze trip in de zomer, die ik al vastlegde.. kan die nog doorgaan? En als het kan.. is het dan wel ok?
We gingen een laatste stukje in Portugal doen.. surfreis nummer twee. Zoon en ik.
Dat afwegen maakt me soms moe en dat schuldgevoel ook. Want er zijn altijd mensen die meer reizen. En er zijn er altijd die bewuster zijn. Ik eet weinig vlees, bijna niets. Maar er zijn er die fanatieker zijn en het helemaal niet doen. Ook vraag ik me soms af of het normaal is dat ik alles afweeg. In vraag stel. Ik denk dat we na deze Corona crisis we wel bewuster gaan zijn. Onszelf niet meer voorbij razen. Nog meer op zoek gaan naar de natuur. Op zoek naar verbondenheid. Met onszelf. Elkaar. Genieten van de kleine dingen. Ik ga deze zomer artikeltjes schrijven van uitstapjes dichtbij. Met kids. zonder.
Nog meer wandeltips. Wat wandelen helpt. Echt.
Ik vind het zo knap dat mensen creatieve oplossingen zoeken in deze moeilijke tijden. De bakfiets die boeken rondbrengt. De verhalen die voorgelezen worden online. Mijn nichtje kijkt nu een Netflix film in een soort groepje met haar vrienden maar dan elk vanop hun eigen zetel, in hun eigen huis. Om zo het sociale contact toch te behouden. Dat is belangrijk. Voor onze geest. Het mentale vraagt ook aandacht. Ik weet wel dat ik blij zal zijn om terug te kunnen gaan werken. Dat ik het nodig heb. Ondertussen probeer ik te genieten van deze onzekere periode. Van de traagheid, de rust en de quality time met zoon en kat. En om minder te piekeren.