Camino del Norte
Ik hou heel veel van Spanje en vooral van het noorden. Het baskenland, Cantabria. Het is er groen, bergachtig en de kust is ruig. Het eten is lekker en de mensen symphatiek. Om nog maar te zwijgen van de steden, San Sebastian, Bilbao, Santander.
Deze zomer besloot ik dus een stuk van de Camino del Norte te stappen, die start in Irun en eindigt in Santiago de Compostella. Ik koos voor het stuk vanaf Santander.
Santander heeft het allemaal, mooie stranden, een historisch centrum, lekker eten en natuurlijk de Camino.
Ik ben een beetje een aparte peregrino, in die zin dat ik afwissel met albergues en hotels of pensions. Ik ben nogal gevoelig aan geluiden, lawaai...en hoe ouder ik word, precies hoe erger. Met tienen in een kamer liggen te slapen is dus niet ideaal. Het voordeel van de albergue is dat je nog meer in contact komt met de andere peregrinos en je heel goedkoop kan slapen. Ik vind het dan weer fijn mij te kunnen terugtrekken en even niemand te zien. Aangekomen in Santander, wandel ik naar mijn slaapplaats voor vanavond. Een klein hotel aan playa de Sardinero. Een mooi en uitgestrekt strand. Die avond wandel ik nog even langs het strand en check een laatste keer mijn rugzak.
Ik kruip op tijd in bed, wil vroeg starten aan mijn dag.
Dag 1: Santander- Boo de Pielagos:
Na een eenvoudig ontbijt ben ik er klaar voor. Ik voel het in alles. Zin om onderweg te zijn, nieuwe dingen te ontdekken, in beweging te blijven en met momenten af te zien.
Eerst ga ik naar de Kathedraal van Santander, waar ik mijn Credencial oppik. Deze laat ik onderweg steeds afstempelen, en is achteraf een mooi souvenir. Nadat ik mijn Credencial op zak heb en ik een 'Buen Camino' ben toegewenst, zoek ik een schelp op de grond en kan mijn tocbt beginnen.
De stad uitstappen is altijd beetje lastig vind ik, je komt even in de buitenwijken en daar is het meestal beetje industrieel en minder mooi. De kleine dorpjes, de boerderijen, de stranden zijn fijner.
Ik kom geen enkele pelgrim tegen en vraag me af hoe dat komt...
Al gauw wen ik aan mijn eigen ritme en neem ik alles rondom mij op.
Tegen 16u kom ik aan de Albergue. Een mooi blauw huis. Buiten zitten nog wat pelgrims en ik maak kort praatje. Ik heb verschrikkelijke honger en vraag of ik nog ergens iets kan eten. Een kilometer verderop zit een café en ik besluit toch even tot daar te lopen.
Die avond eten we samen aan lange tafels. Ik zit naast een gast van Brussel en Lyon en over mij zit Carmen uit Colorado.
Al gauw kom ik te weten wie waar is gestart en wat hun plannen zijn. Iedereen kruipt op tijd in bed.
Dag 2: Boo de Pielagos- Santilliana del Mar:
Het eerste stukje zouden we een halte met de trein moeten gaan, blijjbaar is het te gevaarlijk.
Met zijn achten nemen we de trein die recht over onze albergue vertrekt.
Vandaag is een fijne wandeldag. Kleine boerendorpjes, mooi afwisselend landschap en mooi weer.
Ik maak kennis met Zusanna uit Tsjechië. Ze vertelt me dat ze ook gestart is in Santander en wat ze thuis zoal doet. Deze gesprekken verlopen heel natuurlijk, je wandelt stuk samen tot je op een gegeven moment alleen verder gaat. Carmen legt me alles uit over bitcoins en over de big Conspiracy, ik luister maar denk er het mijne van. Zusanna denkt volgens mij hetzelfde en is er vandoor.
Santilliana del mar is mooi, maar wel toeristisch. Ik ben er reeds eerder geweest met mijn vader. Mijn hotel mailde me met de vraag of ik met een gids een gratis rondleiding wil door het stadje. Leek me heel fijn om te doen en goed voor mijn Spaans. Het hotel is heel oud en mooi en mijn kamer heerlijk.
De rondleiding was heel boeiend en Luis, kon echt heel geanimeerd vertellen.
In een klein restaurant eet ik een pelgrimsmenu en na een paar bladzijden in mijn boek ga ik slapen.
Dag 3: Santilliana del mar- Comillias:
Ik vertrek alleen en voel me top vandaag. Zodra ik het stadje uitkom, kom ik in een prachtige omgeving terecht. Heel groen, heuvelachtig met steeds het gerinkel van koeienbellen op de achtergrond. Ik merk al gauw dat het veel klimmen is en soms moet ik echt uitkijken of ik geen pijl gemist heb. Tegen de middag kom ik aan op een surfstrand met eettentje. Hier trakteer ik mezelf op Calamares en en Fanta naranja. Achteraf is het klimmen geblazen...pppff. Af en toe moet ik even bekomen. Laatste stuk loop ik met Chinese jongen..samen bezoeken we nog even een mooi klooster op de route.
In Comillias blijken we in dezelfde albergue te logeren. ik krijg een bedje onderaan in een stapelbed. de bedden hebben een gordijntje, wel fijn. Ik heb het niet zo graag als mensen mij zien slapen op een of andere manier. Ik loop nog even naar het strand en spoel me af in de zee, lig even in de zon en drink een tinto verano.
In mijn bed steek ik mijn oortjes in en luister naar nature sounds, een playlist met regengeluiden. Het geluid van de regen brengt mij rust.
Dag 4: Comillias- San Vicente de la Barquera:
Geen oog dicht gedaan. Veel snurkers, eentje waarvan ik dacht: die blijft erin.
Blij dat het ochtend is. Ik heb deze ochtend een ticket geboekt voor el Caprichio van Gaudi. Daarna terug op de camino. Veel klimmen weeral. Vaak langs een slagenpadje= een pad waarvan ik denk: shit, nu ga ik esn slang passeren. Maar so far gaat het goed. Op het laatste stuk wandel ik samen met wat oudere mensen uit Alicante.
Ik kom aan een brug en wandel in de namiddag San Vicente binnen. Hier blijf ik twee nachtjes, het blijkt hele fijne plek te zijn. Mijn eenvoudig hotel ligt net buiten de stad, maar op de camino. Ik heb een klein terrasje en een prachtig uitzicht. Ik ben gelukkig.
Mijn voeten vertonen daarentegen de eerste blaren en ik ben blij met de rustdag morgen. Ik prik ze door met naald en draad, hetgeen ik geleerd heb op mijn eerste camino.
Op mijn vrije dag wandel ik naar de kerk, het stadje en achteraf naar het prachtige strand. Ik besluit dat dit een plek naar mijn hart is. Authentiek en rustgevend. Om 17u heb ik een surfles geboekt. We zijn met zijn drietjes en surfleraar Carlos.
De golven zijn ok en het strand en zee vrij leeg. Ik geniet ten volle van het zoute water en mijn eigen onhandigheid.
Die avond eet ik vis in het centrum en ga op tijd naar bed, morgen terug op mijn pad.
Dag 6: San Vicente de la Barquera- Puertas de vidiago: Vandaag is zwaar, heel veel klimmen.
Na mijn eerste klim krijg ik het gezelschap van een hele lieve hond, hij volgt me heel stuk en keert dan weer terug. Daarna van Julien uit Lyon. Ik kom te weten dat Julien elk jaar al zijn vakamtie in één keer opneemt en zes weken de camino stapt, en dit al tien jaar.
Hij is super energiek en hij neemt me mee in zijn ritme, waardoor ik even vergeet hoe zwaar het klimmen is. Na een uurtje nemen we afscheid. Ik verbaas mij er nog steeds over hoe uniek en speciaal deze korte ontmoetingen zijn en besef dat ik weer heel wat stof heb voor mijn boek, mijn ondertussen tien jaren project.
Op de middag wordt het echt warm en ik zet de hele route mijn pet op. Ook mijn wandelstok komt vandaag heel goed van pas. Ik neem het kuststuk en moet klimmen over rotsen, soms wel echt grellig met diepe afgrond. Maar het is prachtig. Afgelegen stranden en alleen maar natuur. De combinatie van strand, bergen en heel veel groen is hier echt prachtig.
Na 32km kom ik moe aan. Ik heb fijn hotel en savonds bevelen ze mij restaurantje aan in het piepklein dorp. Ik eet een heerlijk stuk vlees in een uiterst charmant restaurant. Morgen wordt het terug een zware dag.
Dag 7: Puertas de vidiago- Cuerres: Vandaag wordt het weer een zware dag. Om half 8 ben ik reeds onderweg. Het is een mooie, warme dag. Na een paar uur klimmen, loop ik over een strandje met gezellige strandtent. ik neem een toiletstop en trakteer mezelf op een cola.
Ik blijf nooit te lang zitten, na een kwartier ben ik weeral onderwg. Overdag zet ik steeds een pet op, je loopt toch vaak in de vlakke zon.
Na een uurtje passeer ik een zwaargeladen vrouw. Haar naam luidt Rebecca, ze is Duits. Al gauw kom ik te weten dat ze stapt voor een goed doel...kinderen die terminaal ziek zijn. Thuis heeft ze zelf gezin, maar ze laat ze zes weken achter om dit doel te verwezelijken.
Mooi vind ik wel, dat ze het wandelen koppelt aan doel. Ze legt me al wandelend alles verder uit. We lopen uiteindelijk stukje fout en moeten een stuk langs de grote weg volgens onze Buen Camino app. Deze raad ik zeker aan te downloaden voor de Norte, want soms mis je echt een pijl...
Op de weg lopen vind ik eng, het is een vrij drukke weg, hier gebruik ik mijn stok. Ik houd hem horizontaal, denkende dat de chauffeurs zo hun afstand bewaren, misschien niet graag een beschadigde auto hebben.
Na een dik half uur ben ik opgelucht dat ik een gele pijl zie. We slaan een klein weggetje in en zijn terug op onze vertrouwde Camino.
Het wordt een lange dag, tegen het einde ben ik het beu. Mijn voeten doen zeer en ik ben moe. Marie is nu met ons mee aan het stappen en loopt de hele camino op sandalen. Als het regent doet ze er plastieken zakken omheen.
Niet ideaal lijkt me. Marie is bijna aan haar stop, maar ik moet nog zeker 5 kilometer afleggen. Mijn playlist geeft me terug een beetje moed en solo stap ik naar mijn eindbestemming voor vandaag. Het hotel is best ok, ik drink nog even iets in de kleine binnenplaats, maak praatje met twee Duitse mannen en eet een broodje.
Ik trek me terug op mijn kamer en na een heerlijke douche en voetinspectie kruip ik in bed.
Dag 8: Cuerres- Colunga: Je denkt nu heb ik het mooiste gezien, maar neen vandaag was prachtig!! Om 8 uur vertrokken. Na uur stappen, hoorde ik iemand achter me. Frank uit Namen. Frank was om 3u in de nacht beginnen stappen om te ontsnappen van de snurkers in zijn albergue. Hij vertelt me een heel persoonlijk verhaal, over zijn burnout, scheiding en drankprobleem. Ik luister en merk dat hij aan het huilen is. Hierbij zegt hij dat het hem deugd doet om het te kunnen vertellen. Al wandelend praat een mens vlotter en blijkbaar is het voor sommige gemakkelijker om iets kwijt te kunnen bij een vreemde. Na een paar uur zit de wandeling erop voor Frank en laat ik hem achter in Ribadesella. Het is hier zo mooi, surfstranden in overvloed. Hier moet ik zeker met zoonlief terugkomen. De rest van de dag loop ik solo en geniet daarvan. Veel verlaten strandjes. Om 17u kom ik aan in Colunga.
Dag 9: Colunga- Amandi: Na ontbijt vertrokken met twee pijnlijke voeten. Na een tijdje kwam ik Marie en de lieve Zussana tegen van het begin van mijn tocht. Grappig, hoe dat je dagen mensen misloopt en ze dan toch onderweg weer tegen komt. We praten met drie over ons leven thuis. Het is gezellig. In Villaviciosa besluit ik samen met Zusanna iets te eten. Het was haar laatste stapdag. Morgen vliegt ze naar huis. We nemen afscheid en ik wandel verder naar mijn herberg. Die zit in een piepkein dorpje.
De albergue is afgelegen en blijkt een heerlijke plek. Hij ligt naast riviertje, met heel veel bomen. Ik word verwelkomd door Sergio en zijn hond Chica. En voel me dadelijk op mijn plek.
Het is hier zo rustig, peaceful.
Ik kies een bedje in de slaapruimte en trek mijn bikini aan en leg me in de rivier. Het frisse water is heerlijk. Later maak ik kennis met de rest. We zijn met zijn zeven. Michael is yogaleraar en nodigt ons uit voor een lesje onder de grote boom. Hier zou ik gerust wat langer kunnen blijven, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Elke dag komen er nieuwe wandelaars logeren. Die avond maken Sergio en Maria heerlijke paella voor ons. We praten en lachen. Na een darttornooi kruipen we allemaal om half 11 in bed. Ze vertelden me dat morgen de zwaarste dag zal worden. We moeten twee bergen over en geen stops onderweg...
Om half 7 worden we door een akoustische versie van smells like teen spirit gewekt. Sergio is een die hard Nirvana fan. Na een gezamenlijk ontbijtje neem ik afscheid en vertrek als eerste, met in gedachten de twee bergen die ik over moet.
Het is inderdaad een heel zware dag. Heel warm en heel veel klimmen. Na de eerste berg kom ik Michael tegen. We zitten even neer en praten een beetje. Daarna ga ik verder. Om 17u kom ik aan in Gijon. Ik heb heel mooie hostel met zicht op zee.
Ik lig wel met drie mannen op kamer die volgens mij snurken. Ik ga iets eten in de stad en drink een cider bij mijn pulpo. Achteraf wandel ik nog even rond. Gijon is best ok, wel redelijk druk. Die nacht kreeg ik gelijk en ben ik gaan lopen van het orkest in de kamer en slaap ik op de sofa in de leefruimte. Hier word ik dan weer gewekt door dronken mensen die laat thuiskonen. Dat heb je natuurlijk in hostel. Hier zijn het niet enkel wandelaars. De volgende ochtend praat ik met een van de mannen uit mijn kamer. Hij is Schots maar woont al heel lang in Australië. Blijkt dat we hetzelfde jaar in New York hebben gewoond. Hij is journalist en ik vertel hem over mijn boek over de Camino. Volgens hem moet ik doorzetten.
Later die middag neem ik de bus naar Santander. Nadat ik mijn pension heb gevonden neem ik een bootje naar de overkant, een verlaten strand en geniet van de rust. Santander is zo een toffe stad. Die avond bezoek ik Centro do Botin, een museum aan het water. Prachtig gebouw.
Ik geniet van mijn laatste avond. Het zit erop. de volgende middag vlieg ik naar huis.
Mijn voeten even laten rusten. Ik ben dankbaar en voldaan.
Deze Camino was weer helemaal anders. Maar ik weet dat er nog veel zijn en plannen is al deel van mijn volgende reis.